Niezwykłą inspirację do refleksji nad Ojczyzną stał się dla mnie poemat Karola Wojtyły "Myśląc Ojczyzna ...", napisany w roku 1974, a po raz pierwszy opublikowany w 1979 r. już po jego wyborze na Stolicę Apostolską. Oto pierwsza strofa poematu:
"Ojczyzna – kiedy myślę – wówczas wyrażam siebie i zakorzeniam,
mówi mi o tym serce, jakby ukryta granica, która ze mnie przebiega ku innym,
aby wszystkich ogarniać w przeszłość dawniejszą niż każdy z nas:
z niej się wyłaniam... gdy myślę Ojczyzna – by zamknąć ją w sobie jak skarb.
Pytam wciąż, jak ją pomnożyć, jak poszerzyć tę przestrzeń, którą wypełnia".
Pytanie postawione w ostatnim wierszu stanowi dla mnie głęboką zachętę do codziennej modlitwy za Ojczyznę, aby pomnożyć oddziedziczony skarb i poszerzyć duchową przestrzeń Ojczyzny zakorzenioną w Chrystusie od dziesięciu wieków.
W codziennej duchowej trosce o dobro Ojczyzny bardzo pomaga mi modlitwa ułożona przed czterema wiekami przez ks. Piotra Skargę(1532-1612). Przytoczam ją w pełnym brzmieniu:

"Boże, Rządco i Panie narodów,
z ręki i karności Twojej racz nas nie wypuszczać,
a za przyczyną Najświętszej Panny, Królowej naszej,
błogosław Ojczyźnie naszej, by Tobie zawsze wierna,
chwałę przynosiła Imieniowi Twemu
a syny swe wiodła ku szczęśliwości.
Wszechmogący wieczny Boże,
spuść nam szeroką i głęboką miłość ku braciom
i najmilszej Matce, Ojczyźnie naszej,
byśmy jej i ludowi Twemu,
swoich pożytków zapomniawszy,
mogli służyć uczciwie.
Ześlij Ducha Świętego na sługi Twoje,
rządy kraju naszego sprawujące,
by wedle woli Twojej ludem sobie powierzonym
mądrze i sprawiedliwie zdołali kierować.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen".