„Musicie być odpowiedzialni za to wielkie dziedzictwo, któremu na imię Polska…” - usłyszałam z ust Jana Pawła II na Jasnej Górze w 1983 roku.
Miałam wtedy kilkanaście lat, przykre doświadczenie życia w komunie i jeszcze trudniejsze przeżycie chwili wolnościowego zrywu Solidarności zakończone stanem wojennym. Gorycz, brak perspektyw na przyszłość...Płakałam, jak wielu obok mnie… Wydawało się, że w tamtej sytuacji nie ma już nadziei, a papież znowu zapalił iskrę niezgody na bierne pogrążanie się w niemocy. Przyszedł rok 1989 i po raz kolejny pojawiła się szansa na lepszą przyszłość. Niestety, nie wykorzystaliśmy jej należycie – prywata, brak jedności i jasnych zasad moralnych spowodowały, że zmarnowaliśmy też kolejne możliwości, a ja w końcu doszłam do wniosku, że my, Polacy, sami sobie nie poradzimy.

Dlatego z tym większym zapałem chcę budować platformę, na której nie będziemy się kłócić o to, czyja koncepcja na Polskę jest lepsza, ale poprosimy Boga, aby On sam zmienił nas, naszą ojczyznę wg swojego planu. Wierzę, że Bóg, widząc ludzi modlących się w jedności, nie każe nam długo czekać na efekty .

Na wiele rzeczy nie mamy wpływu, wiele wymknęło się nam z rąk lub zniszczyli inni, ale modlić się codziennie za Polskę możemy, to naprawdę od nas zależy. Nie wystarczy narzekać, załamywać ręce, płakać, że nic już się nie da zrobić.

Trzeba mężnie stanąć do walki o to, abyśmy mogli żyć w kraju, gdzie panuje dostatek, ludzie się wzajemnie szanują, pracują uczciwie, dbają o swoje miejsce na ziemi, a nade wszystko żyją w zgodzie z Bogiem, sobą i innymi.

Dzisiaj, oprócz innych działań mających na celu budowanie postaw patriotycznych wśród ludzi, uczciwej pracy, zaangażowania w sprawy społeczności, w której żyję - tak rozumiem moją odpowiedzialność „za to wielkie dziedzictwo, któremu na imię Polska”.